Zowel in de oude als in de nieuwe wereld zijn aanbieders en bemiddelaars binnen de grenzen van de Wft vrij om met elkaar zaken te doen.

De AFM publiceert deze visie naar aanleiding van een discussie in haar LinkedIn-groep Marktdiscussies.

De discussie is aangezwengeld door Nico van Koesveld die de ervaringen van zijn advieskantoor met een grootbank beschrijft. De kern van zijn betoog is dat de bank nog steeds eerst naar de verwachte omzet vraagt voordat men besluit al dan niet een samenwerkingsovereenkomst af te sluiten.

“Wat doen wij op jaarbasis aan hypotheken? 40 stuks verwachting. Dat vindt men te weinig om zaken direct te gaan doen. Dit ‘soort’ tussenpersonen kan uitstekend geserviced worden via serviceproviders, aldus de bank.”

Dat is een onjuist argument, benadrukt de AFM.

“De AFM kan zich voorstellen dat sommige producten en/of processen zo ingewikkeld zijn, dat aanbieders daarvoor enkel met bovenwettelijk vakbekwame adviseurs willen werken en/of een minimale ervaring met het product of proces willen garanderen. Dit mag vervolgens niet leiden tot omzeteisen in de samenwerkingsovereenkomst. Dergelijke eisen sluiten niet aan bij een belangrijk doel van het provisieverbod, het voorkomen van sturing in de adviezen van financieel dienstverleners.

Eventuele kwaliteitseisen vanuit de aanbieder moeten er in de eerste plaats op zijn gericht om misstanden te voorkomen. Naar de mening van AFM is het echter niet in de geest van het zuivere marktmodel dat aanbieders verplichtingen opleggen aan financiële dienstverleners die hun vrijheid om in het belang van de klant te handelen onnodig inperkt of die tot een onredelijke lastenverzwaring (in tijd of geld) leiden.”