De consument die verzuimde zijn inboedelwaardemeter in te vullen, zal zich nu de haren uit het hoofd trekken van spijt. Door deze nonchalance kan hij € 43.000,- aan schade zelf ophoesten.

De consument had in 2013 een inboedelverzekering afgesloten via een tussenpersoon van VLC & Partners. Zowel in 2017 als in 2020 stuurt dit kantoor hem meerdere brieven met het verzoek om een inboedelwaardemeter in te vullen: “Om ervoor te zorgen dat uw bezittingen voor het juiste bedrag verzekerd blijven, adviseren wij u om voor uw verzekering regelmatig een waardemeter in te vullen. Na ontvangst passen wij het verzekerde bedrag van uw verzekering aan en verlenen wij u garantie tegen onderverzekering voor een periode van 5 jaar.”

Telefonisch contact

De consument komt niet in actie. Daarom neemt het kantoor telefonisch contact met hem op, op 1 april 2020. Hij stuurt per mail een leeg formulier retour. Drie weken later brandt zijn woonhuis nagenoeg volledig af.

De uitkering voor inboedelschade die hij van zijn verzekeraar ontvangt, bedraagt € 15.803,49. Dit op basis van een verzekerd bedrag van € 17.437,50 (€ 13.950,- plus 25% aanvullende dekking) en een dagwaarde ten tijde van de schade van € 60.000,-.

De consument beklaagt zich nu bij de tussenpersoon dat die hem bij het sluiten van de polis niet heeft gewaarschuwd voor onderverzekering en dit ook tijdens de looptijd niet heeft gedaan. Partijen komen niet tot een vergelijk. Dit leidt tot een klacht bij het Kifid.

Geen recht aan situatie gedaan

De consument vindt dat de brieven uit 2017 en 2020 geen recht doen aan zijn situatie. De brieven waarschuwen slechts dat de waarde van zijn inboedel veranderd kán zijn sinds het afsluiten van de verzekering. Dit was bij hem niet het geval. Volgens de consument zijn de brieven overduidelijk gericht op een situatie waarbij de bezittingen vanaf het begin voor het juiste bedrag verzekerd waren. In zijn geval was er al sprake van onderverzekering op het moment van afsluiten.

De brieven kunnen dus de tekortkoming van de tussenpersoon bij het aangaan van de verzekering niet repareren. Indien de tussenpersoon dat had willen doen, had hij een andere brief moeten sturen.

Goedkoop

De tussenpersoon op zijn beurt zegt dat de consument een zo goedkoop mogelijke premie en een zo laag mogelijk eigen risico wilde.

Als dit al zo zou zijn, oordeelt de Geschillencommissie, dan is daarmee nog niet het verwijt weerlegd dat de tussenpersoon onvoldoende heeft gewezen op het risico van onderverzekering. Het lag op de weg van de tussenpersoon de consument deugdelijk over onderverzekering te informeren, zodat hij een juiste voorstelling van zaken had en zich een geïnformeerde keuze kon maken, ook als hij een goedkope oplossing wenste.

Schending zorgplicht

De commissie neemt dus aan dat de tussenpersoon de consument geen passende verzekering heeft geadviseerd en heeft verzuimd voldoende te waarschuwen voor de gevolgen van onderverzekering. Dit levert een schending van zijn zorgplicht jegens de consument op.

Maar die zorgplichtschending maakt nog niet dat de tussenpersoon ook aansprakelijk is voor de schade van de consument. Daarvoor is vereist dat de zorgplichtschending ook de gestelde schade heeft veroorzaakt. En daar schort het in dit geval aan.

Vaststaat dat er vier brieven aan de consument zijn gestuurd. De commissie is het op zich met de consument eens dat de brieven een algemeen karakter hebben, maar tegelijkertijd waarschuwen ze ook duidelijk voor het risico van onderverzekering. De ontvanger van de brieven wordt met een zekere nadruk verzocht om toch vooral de inboedelwaardemeter in te vullen. Aangegeven wordt dat er anders geen garantie tegen onderverzekering kan worden verstrekt. De consument had hierin aanleiding moeten zien om toch maar eens de verzekerde som te laten controleren.

Kortom, niet de zorgplichtschending van de tussenpersoon maar het nalaten van de consument zelf heeft de schade door de onderverzekering veroorzaakt.

Bron: Kifid